Iedereen die mij een beetje kent weet dat er een ding is waar ik net zo veel van hou als van koken en dat is Afrika. De afgelopen weken werd me steeds vaker gevraagd 'Wanneer mag je weer weg?' en telkens ging het harder kriebelen. Vandaag was het weer zo ver. DE vraag werd me gesteld, en omdat er nog niets definitief is vastgelegd kon ik weinig zinnigs als antwoord geven. Maar degene die het me vroeg keek me aan, moest heel hard lachen en zei 'Volgens mij kan het jou niet snel genoeg gaan! Je begint helemaal te stralen!'
Ik geloof dat dat de spijker op z'n kop is. There's something about Africa.. Vraag me het uit te leggen, en ik kan het niet. Vraag me je te laten zien wat er zo bijzonder is aan Afrika, en dat zal, zelfs met een miljoen fantastische foto's, onherroepelijk mislukken. Vraag me je het te laten ervaren, en ik kan je weinig laten voelen (behalve natuurlijk als je me, wanneer ik weer die kant op ga, gewoon op komt zoeken). Het enige wat ik kan doen, is vertellen, en dan zal je m'n ogen zien glinsteren.
Ik kwam er vorige week ineens achter hoe sterk muziek en geuren gekoppeld zijn aan herinneringen. Mijn zus wees me op een online radiostation, met Afrikaanse muziek, en op het moment dat de muziek begon zat ik in mijn hoofd weer in een van de vele taxi's, op weg naar een potentiele afspraak, zweten in m'n nette kleren, rijdend door de chaotische straten, hopend heelhuids en op tijd op de plek van bestemming aan te komen. Ik ben met name gefascineerd door de Afrikaanse steden waar ik mocht zijn, het leefde daar, er was een bepaalde vibe! Echt, het was zo anders dan in Nederland waar alles voorspelbaar en georganiseerd is. Daar is het vies, stoffig, chaos, maar het bruist!
En 's avonds rook je overal de geuren van heerlijk gekruid eten. En ook al heeft niet iedereen het heel breed, wanneer je iemand beter leert kennen mag je altijd aanschuiven om mee te eten. Bij die persoon, of zijn moeder, oma, buurvrouw, achternicht. Alles draait om relaties. Ken je een iemand, dan ken je iedereen. En dat maakt het dagelijks leven heel onvoorspelbaar (zowel zakelijk als prive). Aan het begin van de dag kun je gewoon niet weten hoe het zal gaan lopen en waar je allemaal terecht zult komen. You either hate it or you love it!
Maar goed, eten dus, gekruid eten.. Afrika is een groot continent. Groter dan we vaak denken. Amerika, China, India, Japan en half Europa passen allemaal in het oppervlak van Afrika. Je kunt je dus wel voorstellen dat er niet zoiets bestaat als 'De Afrikaanse Keuken'. Oost, west, noord, zuid, midden heeft allemaal eigen eettradities, en dan maakt het vervolgens nog uit of je aan de kust zit of landinwaarts, klimaat, seizoen, etc. Oneindig veel variatie dus.
Om iets langer op de trip down memory lane te blijven maakte ik het volgende, wat mij qua geur en smaakcombinatie aan Afrika doet denken. Ik denk met name aan oost Afrika. Kenia. Iets in die richting. Die herinneringen in ieder geval... Bij mij roept het herinneringen op, bij jou misschien een klein beetje nieuwsgierigheid naar het donkere continent. Het continent waar ik mijn hart aan verloren heb...
(voor 4 personen)
Ingredienten:
4 courgettes
2 tomaten
3 uien
3 tenen knoflook
200 gr gehakt
1 eetlepel paprikapoeder
1 theelepel chilipoeder
1 eetlepel kaneel
geraspte oude kaas
fijngehakte peterselie
Bereiding:
Snij de ui en knoflook fijn en bak dit even aan.
Voeg de gehakt toe en bak dit rul totdat het gaar is.
Voeg de tomaten, paprikapoeder, chilipoeder en kaneel toe, en zout/peper naar smaak en laat dit op laag vuur sudderen.
Halveer ondertussen de courgettes, hol ze uit, en doe het vruchtvlees van de courgettes bij de gehakt.
Vul de uitgeholde courgettes met het gehaktmengsel, bestrooi ze met kaas en wat peterselie en doe ze in een ovenvaste schaal.
Bak de courgettes ongeveer een half uur op 175 graden in een voorverwarmde oven, totdat de kaas gesmolten is en de courgettes goed gaar zijn. Serveer met witte rijst
